در این پژوهش تأثیر محافظهکاری شرطی و غیرشرطی حسابداری بر کیفیت گزارشگری مالی مورد بررسی قرارگرفته و از کیفیت اقلام تعهدی، پایداری سود و کیفیت افشاء به‌عنوان معیارهای کیفیت گزارشگری مالی استفاده‌شده است. به‌منظور اندازه‌گیری محافظهکاری شرطی از الگوی باسو (1997) و برای اندازه‌گیری محافظهکاری غیرشرطی از معیاری که بال و همکاران (2006) با توجه به الگوی باسو (2006) به‌کار برده‌اند استفاده شده است. جامعۀ آماری پژوهش حاضر شامل نمونه‌ای از 98 شرکت پذیرفته‌شده در بورس اوراق بهادار تهران به‌صورت شرکت- سال طی دورۀ زمانی 1382 تا 1393 می‌باشد. برای تجزیه و تحلیل داده‌ها و آزمون فرضیه‌های تحقیق از الگوی رگرسیون چند متغیره مبتنی بر داده‌های تابلویی استفاده شده است. نتایج حاصل از آزمون فرضیه‌ها نشان می‌دهد که محافظهکاری شرطی باعث افزایش کیفیت اقلام تعهدی و پایداری سود شده، اما بر کیفیت افشاء تأثیر معناداری نداشته و همچنین محافظهکاری غیرشرطی تأثیر معناداری بر کیفیت اقلام تعهدی و کیفیت افشاء نداشته ولی باعث افزایش پایداری سود شده است.
)
