اندازۀ شرکت به‌عنوان یک متغیر معمولاً کنترلی، در بسیاری از تحقیقات اثباتی مالی و حسابداری مورداستفاده قرارگرفته است. اندازۀ شرکت در تحقیقات مالی و حسابداری به‌وسیلۀ شاخص‌های متعددی از جمله ارزش دفتری دارایی، ارزش بازار شرکت (جمع ارزش بازار سهام و بدهی‌ها)، میزان فروش شرکت و تعداد کارکنان اندازه‌گیری شده است. در این پژوهش، تأثیر استفاده از تعاریف مختلف برای اندازۀ شرکت، بر رتبه‌بندی شرکت‌ها و همچنین بر نیکویی برازش الگوی پیش‌بینی نقدینگی (بر مبنای نسبت وجه نقد عملیاتی به فروش)، در نمونه‌ای متشکل از 120 شرکت تولیدی پذیرفته‌شده در بورس اوراق بهادار تهران، در طی سال‌های 1385 تا 1391 موردبررسی قرارگرفته است. نتایج به‌دست‌آمده نشان می‌دهد که رتبه‌بندی شرکت‌ها ازنظر اندازه، با تغییر در اندازۀ شرکت، به‌صورت معناداری تغییر نمی‌کند، ولی در الگوی پیش‌بینی جریان نقد عملیاتی، تعریف اندازه بر مبنای معیار فروش (چه با مقیاس لگاریتمی و چه با مقیاس ارزش نسبی) کمترین خطای پیش‌بینی را دارا می‌باشد.
)
